Elif
New member
Ev 1 Buçuk Üst Ne Demek? – Bir Hikâyenin İçinden Hayatın Anlamına
Selam dostlar,
Bugün sizlerle biraz farklı bir şey paylaşmak istiyorum. Hani bazen bir tabir duyarız, dilimize dolanır ama arkasındaki hikâyeyi tam bilmeyiz ya… İşte “Ev 1 buçuk üst” lafı da benim için öyleydi. Geçen hafta yaşadığım bir olayla birlikte bu tabirin içi bambaşka bir anlam kazandı. Hikâyemi okurken belki siz de kendi hayatınızdan bir parça bulursunuz, belki de “ev 1 buçuk üst” sizin için de başka bir şeye dönüşür.
---
Bir Akşamüstü: Sessizliğin İçinde Yankılanan Cümle
O akşam hava griydi. Güneş, şehrin binaları arasına sıkışmış, çıkış yolu bulamıyor gibiydi. Elimde kahve, camın önünde duruyordum. O sırada telefondan bir mesaj geldi:
“Ev 1 buçuk üst, unutma.”
Mesajı okudum, anlamaya çalıştım. Yazanın kim olduğunu biliyordum: Elif. Ama cümlenin anlamı? İşte orada bir duraksadım. Ev 1 buçuk üst… Yani bir buçuk kat yukarıda mı, yoksa bir adım yukarıda mı? Belki de tamamen başka bir şey.
Elif, duygularını dolaylı yoldan anlatmayı seven biriydi. Onun için “bir buçuk üst” bir yer değil, bir hâldi. Ama ben o an bunu çözemedim. Zihnim hemen hesaplamalara başladı. “Demek ki otopark seviyesinden sayarsak, üçüncü kat...” gibi. Erkek kafası işte; ölçer, biçer, netleştirir.
---
Erkek Mantığı: Çözüm Odaklı, Fakat Kalpsiz Görünen
Benim adım Kerem. 34 yaşındayım, mühendislik yapıyorum. Hayatımın çoğu denklem çözmekle, ölçü almakla geçti. Her şeyin bir mantığı, bir açıklaması olmalıydı. Elif’le aramızda en büyük fark buydu: O hissederdi, ben hesaplardım.
O gece elimdeki kahve soğurken, içimde bir huzursuzluk vardı. “Ev 1 buçuk üst” mesajı bir konum değil, bir imaydı belki. Ama neyin imasıydı?
Bir saat sonra dayanamayıp aradım. Telefon çaldı, açmadı.
Bir mesaj attım:
“Ne demek istedin?”
Cevap gelmedi.
O an, insanın içini kemiren o belirsizliğin nasıl bir şey olduğunu bir kez daha hissettim. Hani çözülmeyen bir problem gibi, ne kadar düşünsen de sonuca ulaşamazsın.
---
Kadın Kalbi: Empatiyle Örülmüş Bir Sessizlik
Elif, benim aksime duygularla düşünürdü. Onun için her cümle bir çağrışım, her kelime bir duygu taşırdı.
Bir gün bana şöyle demişti:
“Sen hep ‘nasıl çözerim’ diye düşünüyorsun, ama ben ‘nasıl hissediyorum’ diye soruyorum kendime.”
Bu fark, aramızdaki mesafeyi oluşturuyordu. Aynı şehirdeydik, ama bazen iki ayrı evren gibiydik. Onun “ev 1 buçuk üst” demesi, belki de “ben biraz yukarıdayım, sen hâlâ aşağıdasın” anlamına geliyordu. Belki duygusal bir seviye farkından bahsediyordu.
Ertesi gün akşamüstü, cesaretimi toplayıp gittim. Kapıyı çaldım.
Kapının önünde bir saksı, içinde solmuş bir menekşe… O menekşeyi birlikte almıştık.
Elif kapıyı açtı.
Gözleri yorgundu ama içinde bir sıcaklık vardı.
“Geldin demek,” dedi.
“Mesajını anlayamadım,” dedim.
Gülümsedi.
“Biliyorum,” dedi. “Zaten o yüzden yazdım.”
---
“Ev 1 Buçuk Üst”: Bir Duygunun Koordinatı
Sonra anlattı.
Yeni taşındığı evin bir buçuk kat yukarısında bir daire varmış. Sahibi yaşlı bir teyze. Elif bazen ona yemek götürür, sohbet edermiş.
Bir gün teyze ona demiş:
“Evladım, yukarı çıkmak zor gelir ama her çıktığında içim ferahlıyor. Ev 1 buçuk üst, ama kalp on kat yukarıda.”
İşte o günden sonra “Ev 1 buçuk üst” onun için bir iyileşme metaforu olmuş. Zorlansa da, biraz daha yukarıya çıkmanın, biraz daha çabalamak demek olduğunu hatırlatıyormuş kendine.
“Elif,” dedim sessizce, “yani bana diyorsun ki biraz daha yukarı çık, biraz daha kalpten bak?”
“Evet,” dedi. “Ben duygularımda yukarı çıktım, sen hâlâ çözüm merdiveninde duruyorsun.”
---
Bir Merdivenin Üst Basamağında
O akşam biz konuşmadık, sadece sustuk. Sessizliğin içinde anlaşmanın yollarını aradık.
Ben ilk kez “çözüm” aramadan dinledim.
O ise ilk kez “duygu” anlatmadan bekledi.
Belki de “ev 1 buçuk üst” tam olarak buydu: bir tarafın adım atması, diğerinin beklemesi değil… İkisinin de aynı basamakta buluşması.
O günden sonra ilişkimize farklı baktım. Elif bir şey söylediğinde onu çözmeye değil, anlamaya çalıştım.
Bazen bir kadın duygusunu açıklamaz çünkü açıklamak, büyüsünü bozar. Bazen sadece hissedilmek ister.
---
Forumdaşlara Sözüm Var
Şimdi dönüp bakınca, “Ev 1 buçuk üst” benim için bir yön tarifi değil, bir farkındalık dersi oldu.
Hepimiz bir yerden yukarı çıkmaya çalışıyoruz aslında: kimimiz korkularımızdan, kimimiz geçmişimizden, kimimiz kendi içimizden.
Ama bazen o bir buçuk katlık fark, insanın en zor tırmandığı yerdir.
Forumdaşlar, siz hiç böyle bir “1 buçuk üst” yaşadınız mı?
Birini anlamakla çözmek arasında kaldığınız oldu mu?
Yoksa siz de hâlâ aşağıda mı bekliyorsunuz, yukarıdan elinizi uzatacak birini mi?
Yorumlarınızı merak ediyorum. Belki de hepimizin kendi “1 buçuk üst” hikâyesi vardır.
Ve belki de paylaşınca, o merdiven basamağı biraz daha kolay çıkar.
Selam dostlar,
Bugün sizlerle biraz farklı bir şey paylaşmak istiyorum. Hani bazen bir tabir duyarız, dilimize dolanır ama arkasındaki hikâyeyi tam bilmeyiz ya… İşte “Ev 1 buçuk üst” lafı da benim için öyleydi. Geçen hafta yaşadığım bir olayla birlikte bu tabirin içi bambaşka bir anlam kazandı. Hikâyemi okurken belki siz de kendi hayatınızdan bir parça bulursunuz, belki de “ev 1 buçuk üst” sizin için de başka bir şeye dönüşür.
---
Bir Akşamüstü: Sessizliğin İçinde Yankılanan Cümle
O akşam hava griydi. Güneş, şehrin binaları arasına sıkışmış, çıkış yolu bulamıyor gibiydi. Elimde kahve, camın önünde duruyordum. O sırada telefondan bir mesaj geldi:
“Ev 1 buçuk üst, unutma.”
Mesajı okudum, anlamaya çalıştım. Yazanın kim olduğunu biliyordum: Elif. Ama cümlenin anlamı? İşte orada bir duraksadım. Ev 1 buçuk üst… Yani bir buçuk kat yukarıda mı, yoksa bir adım yukarıda mı? Belki de tamamen başka bir şey.
Elif, duygularını dolaylı yoldan anlatmayı seven biriydi. Onun için “bir buçuk üst” bir yer değil, bir hâldi. Ama ben o an bunu çözemedim. Zihnim hemen hesaplamalara başladı. “Demek ki otopark seviyesinden sayarsak, üçüncü kat...” gibi. Erkek kafası işte; ölçer, biçer, netleştirir.
---
Erkek Mantığı: Çözüm Odaklı, Fakat Kalpsiz Görünen
Benim adım Kerem. 34 yaşındayım, mühendislik yapıyorum. Hayatımın çoğu denklem çözmekle, ölçü almakla geçti. Her şeyin bir mantığı, bir açıklaması olmalıydı. Elif’le aramızda en büyük fark buydu: O hissederdi, ben hesaplardım.
O gece elimdeki kahve soğurken, içimde bir huzursuzluk vardı. “Ev 1 buçuk üst” mesajı bir konum değil, bir imaydı belki. Ama neyin imasıydı?
Bir saat sonra dayanamayıp aradım. Telefon çaldı, açmadı.
Bir mesaj attım:
“Ne demek istedin?”
Cevap gelmedi.
O an, insanın içini kemiren o belirsizliğin nasıl bir şey olduğunu bir kez daha hissettim. Hani çözülmeyen bir problem gibi, ne kadar düşünsen de sonuca ulaşamazsın.
---
Kadın Kalbi: Empatiyle Örülmüş Bir Sessizlik
Elif, benim aksime duygularla düşünürdü. Onun için her cümle bir çağrışım, her kelime bir duygu taşırdı.
Bir gün bana şöyle demişti:
“Sen hep ‘nasıl çözerim’ diye düşünüyorsun, ama ben ‘nasıl hissediyorum’ diye soruyorum kendime.”
Bu fark, aramızdaki mesafeyi oluşturuyordu. Aynı şehirdeydik, ama bazen iki ayrı evren gibiydik. Onun “ev 1 buçuk üst” demesi, belki de “ben biraz yukarıdayım, sen hâlâ aşağıdasın” anlamına geliyordu. Belki duygusal bir seviye farkından bahsediyordu.
Ertesi gün akşamüstü, cesaretimi toplayıp gittim. Kapıyı çaldım.
Kapının önünde bir saksı, içinde solmuş bir menekşe… O menekşeyi birlikte almıştık.
Elif kapıyı açtı.
Gözleri yorgundu ama içinde bir sıcaklık vardı.
“Geldin demek,” dedi.
“Mesajını anlayamadım,” dedim.
Gülümsedi.
“Biliyorum,” dedi. “Zaten o yüzden yazdım.”
---
“Ev 1 Buçuk Üst”: Bir Duygunun Koordinatı
Sonra anlattı.
Yeni taşındığı evin bir buçuk kat yukarısında bir daire varmış. Sahibi yaşlı bir teyze. Elif bazen ona yemek götürür, sohbet edermiş.
Bir gün teyze ona demiş:
“Evladım, yukarı çıkmak zor gelir ama her çıktığında içim ferahlıyor. Ev 1 buçuk üst, ama kalp on kat yukarıda.”
İşte o günden sonra “Ev 1 buçuk üst” onun için bir iyileşme metaforu olmuş. Zorlansa da, biraz daha yukarıya çıkmanın, biraz daha çabalamak demek olduğunu hatırlatıyormuş kendine.
“Elif,” dedim sessizce, “yani bana diyorsun ki biraz daha yukarı çık, biraz daha kalpten bak?”
“Evet,” dedi. “Ben duygularımda yukarı çıktım, sen hâlâ çözüm merdiveninde duruyorsun.”
---
Bir Merdivenin Üst Basamağında
O akşam biz konuşmadık, sadece sustuk. Sessizliğin içinde anlaşmanın yollarını aradık.
Ben ilk kez “çözüm” aramadan dinledim.
O ise ilk kez “duygu” anlatmadan bekledi.
Belki de “ev 1 buçuk üst” tam olarak buydu: bir tarafın adım atması, diğerinin beklemesi değil… İkisinin de aynı basamakta buluşması.
O günden sonra ilişkimize farklı baktım. Elif bir şey söylediğinde onu çözmeye değil, anlamaya çalıştım.
Bazen bir kadın duygusunu açıklamaz çünkü açıklamak, büyüsünü bozar. Bazen sadece hissedilmek ister.
---
Forumdaşlara Sözüm Var
Şimdi dönüp bakınca, “Ev 1 buçuk üst” benim için bir yön tarifi değil, bir farkındalık dersi oldu.
Hepimiz bir yerden yukarı çıkmaya çalışıyoruz aslında: kimimiz korkularımızdan, kimimiz geçmişimizden, kimimiz kendi içimizden.
Ama bazen o bir buçuk katlık fark, insanın en zor tırmandığı yerdir.
Forumdaşlar, siz hiç böyle bir “1 buçuk üst” yaşadınız mı?
Birini anlamakla çözmek arasında kaldığınız oldu mu?
Yoksa siz de hâlâ aşağıda mı bekliyorsunuz, yukarıdan elinizi uzatacak birini mi?
Yorumlarınızı merak ediyorum. Belki de hepimizin kendi “1 buçuk üst” hikâyesi vardır.
Ve belki de paylaşınca, o merdiven basamağı biraz daha kolay çıkar.